The annual Greek report on the 'fundamentals of the Special Education'

Στο Μουσείο της Ακρόπολης παρουσιάστηκε η Ετήσια Έκθεση για την Εκπαίδευση 2017-18 , η οποία εκπονήθηκε από το ΚΑΝΕΠ – ΓΣΕΕ σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο Θεμάτων Αναπηρίας της ΕΣΑμεΑ. Το θέμα της Έκθεσης έχει τίτλο: «Βασικά μεγέθη Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης: Διακρίσεις και Ανισότητες στην Εκπαίδευση και στην Εργασία». Παρουσιάστηκαν τα βασικά μεγέθη της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης/συνεκπαίδευσης καθώς και τα βασικά πληθυσμιακά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα και την ΕΕ-28.

Την έρευνα παρουσίασαν ο Νίκος Παΐζης, Μαθηματικός-Ερευνητής – Επιστημονικός Συνεργάτης ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ και ο Δημήτρης Λογαράς, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος – Επιστημονικό Στέλεχος ΕΣΑμεΑ και «Παρατηρητηρίου Θεμάτων Αναπηρίας». Η παρουσίαση των στοιχείων από τον κ. Παΐζη αφορούσε σε στοιχεία για τη θέση της Ελλάδας συγκριτικά με την ΕΕ-28, αναφορικά με τους «εκπαιδευτικούς δείκτες» της περιόδου αναφοράς 2010-2016 όπου αναδείχτηκε η ανισότητα ως προς την πρόσβαση στην εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας, σε αντιπαραβολή με τα άτομα χωρίς αναπηρία. Τα άτομα με αναπηρία παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερες πιθανότητες να σταματήσουν τη φοίτησή τους στις χαμηλότερες βαθμίδες της εκπαίδευσης σε σχέση με τα άτομα δίχως αναπηρία, καταγράφοντας σημαντικά χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, υψηλότερα ποσοστά πρόωρης εγκατάλειψης της εκπαίδευσης και κατάρτισης και υψηλότερες τιμές στο δείκτη NEETs. Επίσης παρουσιάστηκαν οι «δείκτες ανεργίας και απασχόλησης» σύμφωνα με τους οποίους η χώρα μας, με τα στοιχεία του 2013, κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ανεργίας για τα άτομα με περιορισμό/αναπηρία ηλικίας από 16 έως και 64 ετών (37,2%) στην ΕΕ-28 και ταυτόχρονα τον δεύτερο χαμηλότερο δείκτη απασχόλησής τους στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα (30,5%). Τέλος παρουσιάστηκαν οι «δείκτες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» στα άτομα με αναπηρία, όπου η Ελλάδα καταγράφει υψηλές τιμές την περίοδο αναφοράς 2010-2013, ενώ οι κοινωνικές μεταβιβάσεις στο εισόδημα των ατόμων αυτών και των οικογενειών τους -παρόλο που αποδεικνύονται πολύτιμες για την καταπολέμηση της φτώχειας (χωρίς αυτές ο δείκτης του κινδύνου φτώχειας εκτοξεύεται από το 26,7% στο 61,7%)- φαίνεται να μην λειτουργούν αντισταθμιστικά στο πρόσθετο κόστος διαβίωσης λόγω αναπηρίας. Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα προκειμένου να μην οδηγηθούν τα 3/5 των ατόμων με αναπηρία κάτω από το όριο της φτώχειας.