Related Articles
Η αρχή μιας θρυλικής μορφής έγινε το 1910, όταν σε ένα μικρό χωριό της Αγγλοκρατούμενης τότε Κύπρου, στον Στατό της Πάφου γεννιόταν ο Στέλιος Κυριακίδης. Από μικρή ηλικία δεν έχανε την ευκαιρία να τρέξει, μέχρι που ο Μαραθώνιος έγινε για τον ίδιο τρόπος ζωής. Σε ηλικία 19 ετών εγγράφεται στον Γυμναστικό σύλλογο «Ολύμπια» Λεμεσού τον οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ, την μεγάλη του αθλητική αγάπη.
Το 1934 βρίσκεται στην Αθήνα ως υπάλληλος της ΔΕΗ, και ταυτόχρονα αθλητής του Παναθηναϊκού. Τις χρόνιες 1934 και 1936 κερδίζει δύο χρυσά μετάλλια στους Βαλκανικούς αγώνες στα 10.000 μέτρα και στον Μαραθώνιο αντίστοιχα, ενώ γίνεται ο πρώτος Έλληνας αθλητής που σπάει το ρεκόρ του Σπύρου Λούη! Ο Κυριακίδης θα συμμετάσχει με την Ελληνική αποστολή για τους Ολυμπιακού Αγώνες του Βερολίνου του 1936, χωρίς όμως να διακριθεί. Η συμμετοχή του λίγα χρόνια αργότερα θα τον σώσει από βέβαιο θάνατο όταν το 1943 κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συλλαμβάνεται με άλλους Έλληνες και τελικώς αφήνεται ελεύθερος όταν οι Γερμανοί βλέπουν φυλαγμένη στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα τους.
Η απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944 θα βρει την χώρα διχασμένη. Ο Κυριακίδης αυτά τα δύσκολα χρόνια παίρνει την απόφαση να ξανατρέξει, βάζοντας ως μεγάλο στόχο τον Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1946. Ήλπιζε πως με την παρουσία του εκεί θα ευαισθητοποιούσε την αμερικανική κοινή γνώμη ώστε να βοηθήσουν τον Ελληνικό λαό ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση εξαθλίωσης. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια τεράστια και ο ίδιος σχεδόν για 5 χρόνια απροπόνητος, με τον οργανισμό του πλέον πολύ αδύναμο ώστε να ανταπεξέλθει σε τέτοιες συνθήκες αγώνα. Παρόλα αυτά η απόφαση του ήταν αμετάκλητη.
Στην Βοστώνη ο Κυριακίδης έπρεπε να υπερπηδήσει ακόμη ένα εμπόδιο, τους γιατρούς, οι οποίοι μετά από εξετάσεις που διενήργησαν στον αθλητή διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσε να τρέξει καθώς ήταν ιδιαίτερα αδύναμος. Όμως ο Κύπριος αθλητής ήταν αποφασισμένος να τρέξει, γι’ αυτό και λίγο πριν την έναρξη του αγώνα ο Κυριακίδης με υπεύθυνη δήλωση του δήλωνε ότι είναι πλήρως ενήμερος για τους κινδύνους που αναλαμβάνει.
Στις 20 Απριλίου 1946, ο Κυριακίδης αρχίζει τον αγώνα ακολουθώντας αργό τέμπο κρατώντας απόσταση ασφαλείας από τους προπορευόμενους αθλητές, σταδιακά όμως ξεκίνησε να ανεβάζει στροφές και αρχίζει να προσπερνά τους αντιπάλους του τον ένα μετά τον άλλο. Οι ομογενείς που βρίσκονται στην άκρη του δρόμου τον επευφημούν δίνοντας του κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει τον τιτάνιο αγώνα του. Τότε θα συμβεί και κάτι, που ο ίδιος ο Κυριακίδης το διηγήθηκε συγκινημένος χρόνια αργότερα… Ένας ηλικιωμένος ομογενής θα βρεθεί μπροστά του και εκλιπαρώντας τον, θα του φωνάξει: «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΕΛΙΟ ΜΟΥ! ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!»… Αυτή η ικεσία θα βάλει φτερά στα πόδια του Κυριακίδη που τον οδηγεί τελικά στην μεγάλη νίκη, κόβωντας το νήμα του τερματισμού με την ιαχή «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!».
Ήδη από την πρώτη στιγμή της επιτυχίας του ο Κυριακίδης ξεκαθάριζε πως δεν ήθελε τίποτα για αυτόν, «μόνο για την Ελλάδα…». Χαρακτηριστικά τα λόγια του αντιπάλου του Τζόνι Κέλι, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».
Ο αγώνας και η επιτυχία του Κυριακίδη προκάλεσε την ευαισθητοποίηση τόσο των Αμερικανών αλλά και των ομογενών οι οποίοι σταδιακά συγκέντρωσαν ένα αξιοσέβαστο πόσο της τάξεως των 250.000 δολαρίων για ιατροφαρμακευτική βοήθεια, ενώ δυο πλοία ξεκίνησαν από την Αμερική γεμάτα με είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα. Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Ο ίδιος ο Κυριακίδης έφτασε στην Αθήνα δυο μήνες αργότερα, η υποδοχή ήταν πρωτόγνωρη, καθώς πλέον του ενός εκατομμυρίου Ελλήνων έσπευσε να τον τιμήσει δεόντως.
